Woody

Βουηξαν τα σοσιαλ μιντια προ ολιγων ημερων με τις κατηγοριες περι παιδεραστιας που βαραινουν τον Γουντι Αλεν και απαντες σε αυτα αδραξαν την ευκαιρια από τα μαλλια να ξεκατινιαστουν καθως και να ξεσκονισουν το caps lock και το θαυμαστικο στο πληκτρολογιο τους κι ετσι κι εγω δε μπορεσα να μεινω απαθης ουτε φυσικα αμετοχος απεναντι σε αυτη τη θυελλα αντιδρασεων που ξεσπασε. 

Καταρχας δε θα κρυψω τη μεγαλη συμπαθεια που τρεφω για αυτον τoν ημικαραφλό, κοντο, με την ελαφρα καμπουριτσα και την καρικατουριστικη φατσα ιδιοφυη σκηνοθετη παυλα ηθοποιο που μας παρουσιασε αριστουργηματικα (και που ακουραστα εξακολουθει να μας παρουσιαζει) αυτον το νευρωτικο, ψυχωτικο, ανασφαλη, ζηλιαρη και σε πληρη συγχυση ανθρωπακο που ολοι λιγο ή πολυ κρυβουμε (συχνα οχι και τοσο πετυχημενα) μεσα μας.

Ετσι κι εγω, σαν ενας αλλος Γουντι Αλεν, βρισκομαι σε πληρη συγχυση αυτόν τον καιρό 

οσον αφορα τη ζωη μου, το μελλον μου, τις φιλοσοφικες, μεταφυσικες και εσωτερικες μου αναζητησεις και τα ερωτικα μου αν και αυτα καταφερα να τα βαλω σε μία καποια ταξη τελευταίως καθως αποφασισα να τα αφησω στην αταξια τους ως εχουν.

Ενα σωρο μπαναλ ερωτηματα αρχαια οσο και η ανθρωπινη υπαρξη παιδευουν το μυαλο μου. Ποιος ειμαι, που παω, εχω παρει αρκετο φαϊ για το δρομο, με ποιους παω και τι κανω ενω παω οπου παω, μηπως δεν παω καλα και πρεπει καπου εδω συντομα να στριψω γιατι αλλιως θα χασω την εξοδο και η επομενη ειναι στα πενηντα χιλιομετρα?

Το εσωτερικο μου αυτο μπερδεμα ηρθαν να ενισχυσουν οι περιπετειες του Γουντι και τα αναμεικτα συναισθηματα που μου προκαλεσαν, οχι γιατι μπηκα στο τρυπακι να αποδειξω στον εαυτο μου ή σε οποιονδηποτε οτι ο Αλεν ειναι αθωος, αλλα γιατι ως σωστος φαν επιθυμω να ειναι ολα αγγελικα πλασμενα γυρω απο το αντικειμενο του θαυμασμου μου και να μην υπαρχει ουτε η παραμικρη στραβοπινελια στο πορτρετο που τοσο ευλαβικα εχω δημιουργησει στο κεφαλι μου για αυτο, ποσο μαλλον κοτζαμ κατηγοριες για παιδεραστια.

Καθε φορα που επιχειρουσα να απαντησω σε οποιον δεν εχασε καιρο να ξεθαψει τη τσουγκρανα και τον πυρσο απο την αποθηκη του και να επιδοθει στο προσφιλες του κυνηγι μαγισσων, σκουζωντας στα σοσιαλ μιντια και απαιτωντας να καει ο Γουντι Αλεν στην πυρα, αδυνατουσα να βαλω τις σκεψεις μου σε μια σειρα, τα επιχειρηματα μου σε λεξεις, μιας και μια απλη παροτρυνση προς τον ωρυομενο να κοιταξει τα αποδεικτικα στοιχεια και να σταματησει να μας τα ζαλιζει μονο ικανοποιημενο δε με αφηνε. Ηταν κατι αλλο που ηθελα να πω, κατι βαθυτερο, κατι που αν το εβγαζα απο μεσα μου θα μετριαζε τη γενικοτερη συγχυση μου.

Εν τελει μεσα στο ολο μπερδεμα μου υπηρξε μια στιγμη αναλαμπης που σαν να ξεκαθαρισε καπως το τοπιο, μιας και υπεπεσε στην αντιληψη μου οτι αυτο μου με ενοχλουσε, που με τσαντιζε, που ηθελα με τοσο παθος να επισημανω αλλα φαινοταν να αδυνατω να βρω τις σωστες λεξεις ωστε να το εκφρασω, ειναι η ευκολια των ανθρωπων να κρινουν και να κατακρινουν, να δικαζουν και να καταδικαζουν, να κατηγορουν και να μακρηγορουν χανοντας την ουσια. 

Και ποια ειναι η ουσια οταν καποιος κατηγορειται για βιασμο ενος παιδιου θα αναρωτηθει ευλογα κανεις, αν οχι οτι χωρις πολλα πολλα, περιττες σκεψεις, ερευνες και κουραφεξαλα αυτον τον καποιο τον σταυρωνουμε, αφου πρωτα τον ξεφτιλισουμε και ισοπεδωσουμε ολο του το εργο. 

Στο σημειο αυτο οι τελιτσες μεσα στο μυαλο μου αρχισαν να ενωνονται αναμεταξυ τους, το σχεδιο που δημιουργουσαν αρχισε να γινεται αναγνωρισιμο, ειχα μια ενοραση, μπορει να ηταν αμυδρη αλλα εξηγουσε τη συγχυση, τα μπαναλ ερωτηματα, την πληρη απουσια ιδεας για το τι θελω να κανω με το μελλον μου, καθως και τη τσαντιλα που μου προξενουσαν οι απανταχου επικριτες του Αλεν. Ολα εδειχναν προς την ιδια κατευθυνση. Προς μια κοινωνια που σε μπερδευει, σε αποπροσανατολιζει, οχι μονο δε σου δινει απαντησεις, αλλα ουτε καν σε αφηνει να διατυπωσεις τις ερωτησεις, μια κοινωνια που σε εκπαιδευει να λειτουργεις ατομιστικα, να επιβιωνεις και να κηνυγας την επιτυχια, χωρις να απαιτειται ιδιαιτερη ευστροφια, φαντασια ή δημιουργικοτητα παρα τεχνοκρατικες γνωσεις. Και εν τελει μια κοινωνια που αδιαφορει για το ρολο της, την ευθυνη της, που δεν προνοει παρα μονο καταδικαζει, μια κοινωνια καταπιεσμενων, ανασφαλων ανθρωπακων ετοιμων να δειξουν με το δακτυλο αυτον που θα κλαταρει πρωτος, να απαιτησουν την τιμωρια του, να σπευσουν να διαχωρισουν τους εαυτους τους απο εκεινον και να βροντοφωναξουν ποσο αγαθοι και ηθικοι ειναι οι ιδιοι σε συγκριση με αυτο το τερας. Ολοι αυτοι οι χαρακτηρες που τοσο ομορφα, τοσο αριστοτεχνικα, με τοσο χιουμορ, σαρκασμο και σαφως με τεραστια δοση αυτοσαρκασμου σκιαγραφησε ο Γουντι Αλεν στις ταινιες του ειναι εκεινοι που τωρα χωρις δευτερη σκεψη τον αποδοκιμαζουν και τον απαρνουνται. Ο δημιουργος προδοθηκε απο τους ιδιους του τους ηρωες.

Αντι να τιμωρουμε το ατομο για τα αδικηματα που διαπραττει, πρεπει να καταστρεφουμε τις κοινωνικες συνθηκες που γεννουν την παρανομια.. Ωραιο ε?

Ο Μαρξ το ειπε.