Άφησε τα πιάτα στο νεροχύτι. Επιτέλους στο σπίτι επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Στάθηκε ακίνητη για μια στιγμή και απόλαυσε την ηρεμία. Ένας αναστεναγμός ανακούφισης ξέφυγε από το στόμα της. Έκατσε στον καναπέ, άναψε ένα τσιγάρο και ρούφηξε λαίμαργα τον καπνό. Είχε νιώσει ενθουσιασμένη, ίσως και λίγο περήφανη που είχε πάρει την πρωτοβουλία να οργανώσει κάτι τέτοιο. Είχε να τους δει όλους πολύ καιρό. Άνοιγε την πόρτα με ανυπομονησία, φιλιόταν σταυρωτά με τους καλεσμένους της, μερικούς τους αγκάλιαζε κι όλας. Χαμογέλασε και τράβηξε άλλη μια τζούρα από το τσιγάρο της. Στο τραπέζι είχε προσπαθήσει να συμμετάσχει σε όλες τις συζητήσεις, χαμογελούσε σε όποιον της απήυθυνε το λόγο κι είχε επιστρατεύσει όλο της το χιούμορ για να αποφύγει τις άβολες ερωτήσεις χωρίς να νευριάσει. Ήταν στο επίκεντρο όλων των σχολιασμών, όλων των αστείων, όλων των εξυπνάδων, όλων των ερωτήσεων, αλλά το ήξερε εξαρχής ότι θα συνέβαινε αυτό, αυτή ήταν που έλειπε τόσο καιρό. Το είχε αντιμετωπίσει αρχικά με ενθουσιασμό, έπειτα με ψυχραιμία και στο τέλος κουράστηκε, σταμάτησε να χαμογελάει, σταμάτησε να αστειέυεται και βυθίστηκε στις σκέψεις της, το καταφύγιο της. Πίεσε το τσιγάρο στο τασάκι για να σβήσει. Ίσως να μην ήταν άκομα έτοιμη, αλλά πόσο καιρό έπρεπε να λείψει για να είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου