Το Σάββατο βγήκαμε μεγάλη παρέα και τα πέρασαμε πολύ ωραία μπορώ να πω κι επειδή όταν περνάς καλά πρέπει πάντα κάτι στραβό να συμβεί μετά σαν αντίποινα, όταν γύρισα σπίτι, είχε ξεχάσει η συγκάτοικός μου το κλειδί πίσω από την πόρτα. Άρχισα κι εγώ να παίρνω τηλέφωνα, να βαράω κουδούνια, να κοπανάω πόρτες, τίποτα. Κοιμόντουσαν του καλού καιρού και αυτή και ο αδελφός μου που μόνο όταν μπαίνω στο δωμάτιο και ανοίγω για μισό δέκατο του δευτερολέπτου το φως θυμάται να ξυπνήσει να με βρίσει, άμα εχω κλειδωθεί έξω από το σπίτι δεν καταλαβαίνει τίποτα. Ε και τέλος πάντων πάνω που είχα απελπιστεί και είχα αρχίσει να σκέφτομαι τις εναλλακτικές μου σε παγκάκια για να περάσω τη νύχτα, άκουσα ένα σούσουρο από μέσα και σε μια απέλπιδα προσπάθεια χτύπησα ξανά το κουδούνι και ήρθε και μου άνοιξε ο αδελφός μου. Και αφού του εξήγησα τι παίχτηκε, γυρνάει και μου λέει με απάθεια ότι πάλι καλά που δίψασε και σηκώθηκε για νερό αλλιώς ακόμα έξω θα μουνα. Άκου ρε. Μου ήθελε και τηγανίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου