Αποχαιρετώ τη φετινή μπλογκοβίζιον με ένα μεγάλο κείμενο (μη βαρεθείτε και διαβάστε το), με ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια που άκουσα το 2013 κaι ένα άλμπουμ που φαίνεται ότι απογοήτευσε πολλούς. Όχι εμένα πάντως.
Μπήκε στο διάδρομο. Ένα φως αχνόπαιζε στο βάθος φανερώνοντας μια σκιά. Έφερε το χέρι του στο κούτελό του και τα μάτια του έγιναν δυο σχισμές προκειμένου να διακρίνει τη φιγούρα καλύτερα. Χρειάστηκε μερικές στιγμές, αλλά την αναγνώρισε. Νοσταλγία κυρίευσε όλο του το κορμί κι ένα δάκρυ έκανε να κυλήσει στο μάγουλο του, αλλά γρήγορα ανέκτησε την αυτοκυριάρχια του και έπνιξε το δάκρυ σφίγγοντας για μια στιγμή τα μάτια του. Ο διάδρομος φαινόταν ατελείωτος. Έκανε ένα βήμα προς τα μπρος κι ένα κύμα αναμνήσεων ξεχύθηκε στο μυαλό του.
Θυμήθηκε τις στιγμές που την αγάπησε με πάθος. Στιγμές παρέα με φίλους, αλκόολ και καπνό. Καλούς φίλους, κακό αλκόολ και πολύ καπνό. Ξέχειλα τασάκια και άδεια μπουκάλια πάνω στο τραπέζι και γύρω από αυτό φωνές, γέλια και χειρονομίες γεμάτες κέφι και ενέργεια. Κι όσο δυνάμωναν οι φωνές και τα γέλια, όσο ζωηρεύαν οι χειρονομίες, τόσο ξεχείλιζαν τα τασάκια, τόσο γέμιζε το τραπέζι άδεια μπουκάλια και τόσο μεγάλωνε το πάθος του για εκείνη. Κι αυτή καθόταν σε μια γωνίτσα στο βάθος του δωματίου, τον κοιτούσε χαμογελαστή και έλαμπε από περηφάνια.
Έκανε άλλο ένα βήμα και θυμήθηκε τις στιγμές που του στάθηκε. Στιγμές απογόητευσης, απόρριψης, αποτυχίας. Εκείνη έσκυβε και του ψιθύριζε στο αυτί να μην απελπίζεται, ότι δεν είναι το τέλος, ότι θα έρθουν άλλα, καλύτερα αρκεί να ήταν έτοιμος να τα δεχτεί. Και μπορεί στην αρχή να μην ήθελε να την πιστέψει, να αντιστεκόταν, να την έδιωχνε από κοντά του, να προτιμούσε να παραιτηθεί και να βυθιστεί στη μελαγχολία του, αλλά αυτή επέμενε να του ψυθιρίζει και τελικά τον έπειθε και τα καλύτερα πάντα έρχονταν κι εκείνη ήταν και πάλι εκεί, στη γωνίτσα της, να του χαμογελάει περήφανη.
Και μετά άλλο ένα βημά και θυμήθηκε τις στιγμές που τη μίσησε, στιγμές που τον απογόητευσε, που τον κορόιδεψε με τα ψέμματα της, που τον γέμισε προσδοκίες και στη συνέχεια τον προσγείωσε απότομα. Στιγμές που κλείστηκε στον εαυτό του με μόνη συντροφιά τα βιβλία του και τη μουσική του. Που δεν ήθελε να βγει, δεν ήθελε να δει κανέναν, γιατί κανένας δεν ήταν αυτός που εκείνη τον είχε πείσει ότι είναι. Αλλά όσο προδωμένος και να ένιωθε, πάντα τη συγχωρούσε, της έδινε άλλη μια ευκαιρία και τη δεχόταν ξανά κοντά του, γιατί δε μπορούσε χωρίς αυτή.
Θυμήθηκε τα όνειρα που έκαναν παρέα, τα σενάρια που έπλαθαν με τη φαντασία τους, τις αποφάσεις που πήραν και σε κάθε του βήμα οι αναμνήσεις γίνονταν όλο και πιο πολλές, όλο και πιο έντονες και άκουσε τον εαυτό του να ουρλιάζει κι ήταν ένα λυτρωτικό ουρλιαχτό, ένα ουρλιαχτό ευγνωμοσύνης και χαράς, γιατί παρά τα εμπόδια αυτός είχε ζήσει με όλη του τη ψυχή, με όλες του τις δυνάμεις, χάρη σε εκείνη. Αλλά ήταν κι ένα ουρλιαχτό απελπισίας και απόγνωσης, γιατί όλα αυτά ανήκαν στο παρελθόν πλέον και δεν είχε την αντοχή ούτε το χρόνο για περισσότερα.
Και με το επόμενό βήμα του μπόρεσε και την είδε καθαρά πια. Είχε ρίξει το βάρος της και στηριζόταν πάνω σε μια πόρτα στην άκρη του διαδρόμου και του χαμογελούσε, όπως πάντα. Για μια στιγμή στάθηκε και την περιέργαστηκε με το βλέμμα του και παρά τις ατέλειες, παρά τα σημάδια που ο χρόνος είχε αφήσει πάνω της με το περασμά του, ήταν ο,τι πιο όμορφο είχε δει και πήρε κουράγιο από την ομορφιά της και άνοιξε την πόρτα.
Ένα παλιό, κίτρινο ταξί με δερμάτινα καθίσματα σαν αυτά που είχε δει σε αμερικάνικες ταινίες του 70 τον περίμενε παρκαρισμένο έξω στο δρόμο. Μπήκε μέσα και το αμάξι ξεκίνησε με ένα δυνατό κρότο. Έπιασε τον εαυτό του να χαμογελάει, η απόγνωση και η απελπισία είχαν εξαφανιστεί πια και το χαμόγελο μετατράπηκε σε ένα ζωηρό γέλιο. Εκείνη τη στιγμή ήταν σίγουρος ότι δεν ήταν το τέλος, ότι άλλα, καλύτερα έρχονταν και έκλεισε τα μάτια του και αποκοιμήθηκε υπό τον ήχο της μηχανής και το γλυκό κούνημα του αμαξιού, όπως όταν ήταν παιδί. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου